Producties

Are you ready for a theatre show full of new stories, surprising adventures with intriguing plot twists, sometimes emotional, frequently hilarious, always made up on the spot? Swaajp Improtheater presents the next episode of their monthly improv theatre show 'Swaajp Invites' in which they invite guest improvisers to perform alongside them.

Cast: Peter Theunissen, Marieke Mandemaker, Jasper Steurs, Leen Gijs, Ben Verhoeven, Tim Gheysens, Michiel Claes, Han van der Ven, Lotte Simons, Imre Spoor, Cliff Van Craen (in changing combinations)

Music: Ingmar Dasseville

Ben jij toe aan een show vol nieuwe verhalen, verrassende avonturen en intrigerende plotwendingen? Swaajp Improtheater presenteert maandelijks hun improvisatietheatershow 'Swaajp Invites' waarin ze gastimprovisatoren uitnodigen om met hen op te treden. Soms emotioneel, vaak hilarisch, altijd ter plekke verzonnen!

An Lauwereins, zangeres van 18 karaat, klapt uit de biecht.

Eindelijk. Ze zingt de muzikale parels uit haar carrière en vertelt hoe het er aan toe gaat in het theater, in de kleedkamer, achter de schermen. Over de bekende mensen die ze ontmoet heeft. Wat ze zag en hoorde. Ook hoe het allemaal begon. En wat ze nog wil…

Uit de biecht dus. Op voorwaarde dat u het niet verder vertelt.

In deze actuele solo buigt Helmert Woudenberg zich over het verhaal van Mozes en de uittocht uit Egypte. Het verhaal van een volk dat de onmogelijkheid ondervindt om, vanwege dood, verderf en onderdrukking, in het land van herkomst te blijven en wegtrekt om een land te vinden waar weer leven en een toekomst wacht. Het bijbelverhaal werpt een verhelderend licht op een dergelijke dramatische en hoogst noodzakelijke volksverhuizing. Het is een verhaal over rampspoed en ontberingen, maar ook over vrijheid en hoop en heeft een sterke resonantie met de huidige vluchtelingenproblematiek.

Acteur en theatermaker Helmert Woudenberg is in juni 2021 benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau voor zijn verdienste als theatermaker. Woudenberg zegt in het bijzonder trots te zijn omdat dit ‘boven een toneelprijs uitstijgt’. Hij krijgt de koninklijke onderscheiding niet alleen voor zijn acteer- en schrijfwerk, maar ook voor zijn werk als docent en zijn spelmethode rondom de vier elementen, waarmee hij professionals en amateurs naar eigen zeggen de liefde voor het vak hoopt bij te brengen. ‘Zo’n ridderorde krijg je als je wat voor het land en de samenleving betekend hebt. Ik probeer, onder meer in mijn solo’s, altijd werk met maatschappelijke relevantie te maken. Mijn voorstellingen sluiten altijd aan op hoe de wereld er op dat moment voorstaat. Het geeft veel voldoening dat dit een onderscheiding is die verder gaat dan alleen een waardering voor goed acteren.’ Helmert Woudenberg (76) is medeoprichter van Het Werkteater, speelde onder meer bij Orkater, mugmetdegoudentand en Carver en maakte diverse solovoorstellingen. Hij is daarnaast actief als toneelschrijver en -docent.

Wie zat er allemaal achter het masker van de Kat? Hoe kwam kapitein Zeppos aan zijn varende auto? Waarom krijgt Mike Verdrengh tot op de dag van vandaag nog complimenten over zijn benen? Welke romance ontstond er bij Johan en de Alverman? Waarom was Het veenmysterie een technische revolutie? Hoe werd Ray Verhaeghe de duurste acteur van Vlaanderen? En waarom werd het Fabian, en niet Florian van Fallada?

Met leuke fragmenten van toen, zelden geziene foto’s, muziek en boeiende verhalen zoomt Peter Van Camp in Kinderen van Zeppos in op één van de succesverhalen van de jonge BRT: de spannende jeugdfeuilletons die Nonkel Bob elke woensdag op het eind van zijn uitzending mocht aankondigen. Jong én oud leefden in die dagen wekenlang mee met reeksen als Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, Axel Nort, Midas, Fabian Van Fallada, Keromar, Het Zwaard van Ardoewaan, De Kat en zoveel anderen.

Vlaams helden, bakken nostalgie, én een intrigerend stuk geschiedenis over de pioniersjaren van de Vlaamse fictie.

Wetenschap en avontuur in het noordpoolgebied

Louis Beyens is emeritus hoogleraar aan de Universiteit Antwerpen en heeft zijn hele carrière wetenschappelijk onderzoek gedaan in de poolgebieden. Vanuit zijn expeditie-ervaringen heeft hij een aantal boeken geschreven over de Arctis. We bieden zijn boeken ook te koop aan na de lezing.

In deze voordracht neemt hij de toehoorder mee op expeditie in het poolgebied, zowel in de zomer als in de winter. Onderweg blijven we stilstaan bij de verscheidenheid aan landschappen en bij een aantal fenomenen, die ons de weg wijzen naar klimatologische, geografische, biologische maar ook culturele thema’s. Wordt het te warm voor de poolplanten?

Verdwijnt de ijsbeer samen met het zee-ijs?

Wetenschappelijke rapporten doen de overtuiging groeien dat de poolgebieden bijzonder gevoelig zijn aan de huidige milieuveranderingen. En juist dit noordpoolgebied beïnvloedt zelf globale systemen zoals het klimaat. Niettemin blijft het werkelijke gelaat van de Arctis doorgaans onderbelicht in de mediaberichtgeving. Alle reden dus om nader kennis te maken met dit uiteinde van onze aardbol.

Louis Beyens laat tijdens de lezing talrijke, unieke foto’s zien en enkel daarvan zijn ook te bewonderen in de foyer van ons theater.

Een hoorspel om naar te kijken

Stervend Europa roept een beeld op van het continent dat ten prooi valt aan een alles verterende bacterie die alle leven vernietigt, inclusief gebouwen. Reizend door een nachtmerrieachtige wereld wordt men deelgenoot van de lotgevallen van een desperaat persoon in het Parijs van de jaren twintig van de vorige eeuw. Die persoon leest in de krant over een moord en herkent zichzelf in het profiel van de moordenaar; hij slaat op de vlucht en begint een dwaaltocht door Parijs.

Het is een voorstelling vol wrange satire, tedere natuurverheerlijking en thrillerachtige anekdotes. Overal en door alles heen hoor je de schrille jammerklacht van de te bewust geworden ziel die geloof en liefde verloren heeft, die volstrekt alleen staat, ontredderd in de onvruchtbare asfaltwoestijn van de razende wereldstad. Als ware Geräuschmachers brengen Dagelet en Van Eerd de betoverende novelle van Ivan Goll naar het nu, om het hedendaagse Europa een spiegel voor te houden. Zij brengen dit werk als een live uitgevoerd hoorspel met veel geluiden en muziek. Als hallucinatie, als evokerend luisterbouwwerk dat zowel met de ogen open als met de ogen dicht gezien en beluisterd kan worden.

Rik Hoogendoorn is grootvader geworden van een kleinzoon waar hij één dag in de week op past en daarmee toegetreden tot het groeiende legioen van oppasopa’s. Die nieuwe verantwoordelijkheid brengt hem herinneringen aan zijn eigen jeugd en vaderschap. Hij ziet overeenkomsten maar vooral verschillen tussen hoe er in drie generaties werd en wordt gedacht over het krijgen en opvoeden van kinderen en verwondert zich over de millennials die zich steeds meer ontpoppen als de watjes generatie.

In Babysit Opa wordt menig kritische noot gekraakt over de helikopterouders van nu en maakt de kleinzoon kennis met de normen en waarden van zowel zijn groot- als overgrootouders wat resulteert in een theatermonoloog vol herkenbare en hilarische momenten.

De monoloog stemt tot nadenken. Hoe veranderen de generaties juist in de manier waarop grootouders omgaan met hun kleinkinderen en ja, zelfs niets liever doen dan oppassen.

Rik Hoogendoorn (1958) ging eind jaren zeventig naar de Kleinkunst Akademie te Amsterdam en werd bekend door de Nederlandse editie van Sesamstraat. Vanaf begin jaren tachtig was hij te zien in vele Nederlandse theaterproducties, waaronder de succesvolle Echte Mannen voorstellingen 'Het Rookkwartier' en 'De Twintigste Eeuw in Duo's'. Daarnaast schreef hij twee kinderboeken en bracht hij als singer-songwriter meerdere cd’s uit.

Tekst: Rik Hoogendoorn

Regie: Helmert Woudenberg

Dit theaterconcert viert het repertoire van een chansonnière, die haar grootste successen heeft gevierd in de legendarische Parijse concertzaal l'Olympia: Edith Piaf.

Volgens een legende zag de straatmus Edith Piaf het levenslicht op het trottoir van de rue de Belville, in één van de armste wijken van Parijs, als Édith Gassion.

Op haar vijftiende maakt Piaf haar debuut als straatzangeres. Ze zal een reeks chansons onsterfelijk maken: La Vie en Rose, Milord, Non, Je Ne Regrette Rien, Hymne à l'Amour, A Quoi Ça Sert l'Amour, Une Enfant, Padam ...

Veel van haar muziek is geïnspireerd door haar minnaars: Piaf was een vrouw die nooit alleen kon zijn, maar vaak ook niet met haar geliefden. Haar houvast was de muziek, en door haar chansons leren we haar beter kennen.

Mireille Vaessen (gitaar, ukelele & zang) studeerde Kleinkunst aan Studio Herman Teirlinck en ging op tournee met o.a. Hugo Claus.

Martine de Kok (piano, accordeon & zang) studeerde Kleinkunst aan Studio Herman Teirlinck en piano aan de Jazz-Studio. In Theater Het Klokhuis speelde Martine in de KC Vlaams Fruit-productie De Witte Roos (2009). In 2011 stond ze in de finale van het Utrechts Kleinkunstfestival. Ze werkte o.a. samen met Herman van Veen en Maarten Westra Hoekzema.

Sam Pasternak speelde als achtjarige al viool, ging snel met zijn vader mee optreden, en is inmiddels ook gitarist en cellist.

De Aimabele Schoften zijn liefhebbers van het leven en daar hoort regelmatig een goed glas wijn bij. Dat zij over dit goddelijke vocht een muzikaal cabaret hebben gemaakt is dus niet zo verwonderlijk. Izak, Ferdinand en Marcel bekijken de wijn van meerdere kanten. Een ode wordt zo maar afgewisseld met een afkraker. Er komt een oom voorbij die op feestjes interessant doet over wijn. Wat moet je zeggen als je een glas aangeboden krijgt? Wanneer sla je de plank mis? Er blijken ook een aantal lijntjes te lopen tussen wijn en vrouwen. Opmerkelijk.

Wat weten we eigenlijk over wijn? En wat valt er nog te leren?

Frankrijk komt voorbij, het vinologisch basisland. Er valt een fles te winnen. Het publiek wordt uitgedaagd om zelf druiven te gaan stampen. Er zijn verhalen. Er is muziek. En goeie teksten. Geschreven met een mooie fles binnen handbereik.

‘Ik drink nooit meer dan genoeg voor me is’ - het motto van De Aimabele Schoften. Het kan niet op!

Met dit tweede concert in de traditie van de Wiener Kaffeehausmusik hebben we niet één, maar twee diva’s op het podium: An Lauwereins krijgt gezelschap van collega-sopraan Ildiko Van Dyck.

Zij brengen in het Wiener Kaffee bekende aria’s en duetten uit opera en operette. Daartussen presenteert het Théâtre Royal Salonorkest met concertmeester Hans Van Kerckhoven wals- en dansmuziek uit Wenen en Parijs.

Dat gaat vonken geven!

Een moeder en haar tienerzoon. Haar eindeloze reeks vragen. Zijn ontluikende seksualiteit. Haar overbezorgd zijn . Zijn groeien naar volwassenheid. Haar angst. Zijn onzekerheid. Ze praten, lachen, maken ruzie, leggen het bij, lachen en maken nog eens ruzie. Herkenbaar! Een grappige en broze voorstelling. Ideaal om de dialoog (terug) aan te zwengelen.

Beide rollen worden door mannen vertolkt wat de voorstelling een extra dimensie geeft.

“Ik schilder mijn realiteit” schrijft Frida Kahlo.

Polio en een busongeluk tekenen haar realiteit met pijn. Haar leven lang. Frida danst met deze realiteit. Via kunst vormt ze haar identiteit als vrouw, als Mexicaanse en als kunstenares. Haar eigen lichaam speelt daarin een grote rol. Een lichaam vol pijn dat ze overstijgt met een leven vol verbeelding en liefde.

Het lichaam als een proces van dekolonisatie. In een tijd waarin Mexico zich trachtte te bevrijden van het juk van het imperialisme.

Een project rond leven en werk van Frida Kahlo. Hoe zij als vrouw eigenheid zoekt, verstrengeld in de roots van haar Duits-joodse vader en haar Mexicaans-Spaanse moeder.

Chansonnière, cabaretière, comédienne. Deze artistieke duizendpoot verdiende bijval over heel Vlaanderen en daarbuiten. Met een knipoog wil ze het spook van de ouderdom een hak zetten. Om van te leren dus!

Ontroerend en gevoelig, maar heel ondeugend en met een schalkse knipoog: zo hebben we het graag. Boek dus alvast uw zitje!

Ken je dat? De stemmetjes in je hoofd die je zeggen dat je niet goed bezig bent, die je bang en onzeker maken?

Tijdens de muzikale theatersolo “Ik ben Spiegelbol “deelt auteur en muzikant Joris J. Peeters met jou het geheim om met die saboteurs om te gaan. De vraag is: zijn het wel saboteurs? Wat is hun intentie eigenlijk?

Je zal er versteld van staan. De wereld is zo gek nog niet hoor.

Tussen de verhalen door brengt Joris J. Peeters op gitaar eigen Nederlandstalige nummers.

In 2021 zong Patricia Beysens reeds 40 jaar expressionistische Duitse chansons. Namen als Weill, Eisler, Hollaender, Brecht, Kästner, Tucholsky, Berlijns Kabarett jaren ’30.

Patricia Beysens verdiepte zich in dit genre en in de Oostduitse uitloper ervan met namen als Krtschil, Schmitz met bijv. tekstdichters als Kahlau en Steineckert en volgde talloze Masterclasses bij de grote Brechtvertolkster Gisela May.

Ook in de vroegere DDR was dit genre een manier om kritiek te verpakken in satires en ballades om de inhoud mee te kunnen delen of tot het secuur en geïnspireerd overdrachtelijk maken van poëzie.

Patricia Beysens is vooral gefascineerd door de actualiteit van de teksten die deze liederen bezitten.

Met een jaar vertraging, wegens corona, brengt zij een persoonlijke keuze uit de programma’s van de afgelopen 40 jaar begeleid door pianist Eddy Aelbrecht om dit dubbele jubileum (tevens 40 jaar Klokhuis) te vieren.

De liederen voor de pauze worden in het Duits gebracht, voorzien van Nederlandstalig commentaar over inhoud en situering.

Na de pauze brengen Patricia en Eddy nog een gevarieerde set van Nederlandstalig, Jazz, Jiddisch, Tango, Frans etc.

(De Duitstalige CD’s van Patricia Beysens zijn o.a. te beluisteren via Spotify)

Uit haar schier onuitputtelijk repertoire haalt Lia Linda de mooiste nummers boven en bundelt die tot een internationale tour de chant. .

Ze zingt van de liefde en van het leven, in diverse talen, over tegenvallers en meevallers - moeiteloos en met een glimlach.

Retro in een hedendaags kleedje op charmante wijze, geserveerd zoals alleen Lia Linda dat kan!

Naar het boek van Liesbeth Van Impe, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad.

Toen Liesbeth Van Impe de diagnose ‘borstkanker’ kreeg, vielen er veel dingen in duigen, maar ze dacht nooit: ‘hier ga ik een boek over schrijven’. De diagnose is dus niet de enige verrassing gebleken, want anderhalf jaar later was ‘Chemodag is de beste dag van de week’ een feit. En toch is dit niet het soort boek geworden waaraan je spontaan zou denken; eentje dat het heeft over moed en de wijze lessen die er getrokken moeten worden. Neen, gaandeweg merkte Liesbeth dat het vooral de nuchtere, van drama ontdane kijk op de ziekte was die haar hielp. Dit is geen verhaal over positief denken. Kanker trekt zich daar maar weinig van aan. Er valt niet te onderhandelen. Dit is het verhaal over een jaar op krukken, over de plaats van ziekte en gebrek in een Instaperfecte wereld. Liesbeth heeft het overleefd, en dat is genoeg. Met dit boek toont ze lotgenoten en iedereen die nog steeds geen kankerpatiënt in de ogen durft te kijken hoe kankerland er uitziet en hoe je er kunt doorreizen.

(Over: ‘Chemodag is de beste dag van de week.’)

Toen ik dit boek schreef, hoopte ik dat anderen er iets zouden in herkennen, er iets zouden mee kunnen. Dat Tg Wuivend Riet met de tekst aan de slag wil om er weer iets nieuws mee te doen, overtreft mijn stoutste verwachtingen. Zo blijven we dat noodzakelijke gesprek over kanker, maar vooral met elkaar, verder voeren.

Liesbeth Van Impe

Ik zat ik in het ziekenhuis te wachten voor mijn zoveelste controle. Tussen allemaal lotgenoten. Op de radio klonk zacht: ‘We gaan dansen in de zon, baden in het licht. We omarmen het leven’ … Ik keek de vrouw tegenover mij recht in de ogen. ‘Dàt zal nog wel even duren’, zei ze spontaan. We moesten allebei glimlachen …

Dat de behandeling die je leven moet redden, je ook je leven kan kosten, is iets waar ik heel erg mee heb gezeten. En nóg zit. Toen ik het boek van Liesbeth uit had, wist ik: Als ik door het spelen van dit kankerverhaal een bijdrage kan leveren aan hoe je met die ziekte kan (leren) omgaan, dan ben ik daar graag toe bereid. Want het is en blijft een opgave voor zowel de patiënt zelf als voor de omgeving. Kanker zit nog teveel in de taboesfeer, terwijl haast iedereen er vandaag rechtstreeks of onrechtstreeks mee te maken krijgt. Daarom moeten we erover durven praten. Er een theatervoorstelling over spelen, kan helpen.

Ellen Van de Poel

Wat mij raakt in ‘Chemodag is de beste dag van de week’ is de eerlijkheid en de authenticiteit. De nuchtere toon, zonder franjes. Een persoonlijk verhaal maar met een tijdloos en universeel thema.

Ed Vanderweyden

Persreacties

"CHEMODAG IS DE BESTE DAG VAN DE WEEK is een gepimpte Griekse tragedie, maar ontdaan van pathos en gemoraliseer. Met een mix van speelstijlen, emoties, rede en rauwe (tumor)humor, en van ‘hoge’ en ‘lage’ cultuur. Met als doel, de fysieke sensaties van (borst)kanker voelbaar maken."

(HET NIEUWSBLAD)

"Een glansrol van actrice Ellen Van de Poel in een voorstelling die uitdaagt, die knarst en knaagt, die de toeschouwer een taal- en beeldenwereld aanreikt die deuren opent en vragen oproept."

(VRT, DE ZEVENDE DAG)

Internationaal gelauwerd en terecht door onze koning in de adelstand verheven: eeuwige jeune premier François Glorieux sluit zijn negentigste levensjaar af in Theater Het Klokhuis.

Pianovirtuoos, orkestleider, componist en begenadigd entertainer. Hij vertelt over de groten der aarde, die hij heeft gekend – en misschien improviseert hij zelfs wat.

Een unieke namiddag!

Met François Glorieux en Robin David

Ebenezer Scrooge zou elke cent in twee bijten. Hij is een hardvochtige vrek die zijn enig personeelslid een hongerloon betaalt. Hij haat Kerstmis. Maar deze avond, de avond voor kerstavond, krijgt hij onverwacht bezoek…

Een verhaal over verbinding, een universele oproep tot mededogen met de medemens door het slechten van grenzen tussen rijk en arm, tussen slim en dom.

Na de voorstelling van "Scrooge" op 26,27 december 2022 en 3 en 4 januari 2023 in THEATER Het Klokhuis, organiseren we een lekkere en gezonde workshop voor kinderen van 16 tot 17u

De kinderen leren zelf snoep maken met uitsluitend vegan ingrediënten zoals mango of bessenpuree, kokos, drop... Ze komen meer te weten over gezonde en alternatieve snoep en maken een snoepketting die ze natuurlijk mogen meenemen.

Ondertussen kunnen mama en papa, oma en opa, nog napraten over de voorstelling en iets drinken in onze gezellige foyer.

Prijs: €5, alle ingrediënten inbegrepen.

Waar Waren We? Wie weet het nog? Hier zijn we terug en we voelen het nog. "Waar waren we?" Met deze woorden pikken Mathieu & Guillaume de draad weer op met een nieuwe voorstelling en een nieuw album. De formule blijft: eerlijke songs over persoonlijke verhalen, al is er wel heel wat veranderd de afgelopen jaren in het leven van de broers. Ze vochten met hun demonen, werden beide vader, kozen voor de vlucht vooruit naast het podium, maar zoeken nu opnieuw de weg naar hun publiek.

Sommigen zetten het nieuwe jaar in met champagne of oliebollen of vuurwerk, of met - de Heer verhoede het - alles samen. Theater Het Klokhuis doet het met stijl, met een spetterend nieuwjaarsconcert.

Aan de piano vinden we virtuoos Erwin Deleu en Hans Van Kerckhoven bespeelt meesterlijk de viool. En dit tot meerdere eer en glorie van sterzangeres An Lauwereins: met een repertoire van hier tot in Helsinki doet dit trio uw bloed sneller stromen en streelt An uw zinnen.

Wie er vorig jaar bij was, weet dat dit soort concerten zeldzaam worden. Boek nu reeds voor dit muzikaal festijn!

Lenny zingt uit haar grote en levendige oeuvre. De kers op deze taart is het album dat in juli 2022 op het label Excelsior verschijnt met als titel: Lenny Kuhr. Een album waarmee ze uit haar comfort zone is getreden, met verrassende resultaten. Met nieuw werk van haarzelf en met werk dat collega’s speciaal voor haar schreven: onder anderen Stef Bos, Spinvis Elke Vierveijzer en Lenny’s dochter Daphna.

Lenny heeft dit theaterprogramma gedistilleerd uit eerder werk en uit haar nieuwe album. Zelf zegt Lenny over het programma:

”Ik heb eens gezegd ‘een lied is een compacte energie van een ongrijpbaar gegeven,’ en nog altijd verbaast het mij dat het lied mij steeds weer weet te vinden. Misschien omdat ik zo’n dankbare ontvanger ben. Het is de mooiste en levendigste kunstvorm die ik ken.

Het lied vertolkt gevoelens van het benoembare en onbenoembare op oneindig veel manieren. Het vertelt van jou en mij. Over onze existentie en dat wat zich daarin afspeelt.

Het is een feest om weer te kunnen spelen na een tijd van pas op de plaats, lockdowns en steeds veranderende maatregelen. Mijn kompanen Mischa Kool op bas en Reinier Voet op gitaar en ik hebben jullie gemist.

Tijdens ons optreden communiceren we met jullie door middel van de liedjes. We kennen en herkennen elkaar: jij en ik. En we zijn weer samen. En dat vieren we op de plek waar wij samen zijn.”